A diferencia entre confirmación e corroboración

Como toda disciplina, a filosofía da ciencia conta con certos términos técnicos cuxo significado preciso é útil establecer para evitar confusións e para procurar comprender o mellor que se poida as teorías dos diferentes filósofos da ciencia. Dous de de estes términos, que poden confundirse, son as nocións de corroboración e confirmación. O primeiro que hai que dicir sobre estas dúas palabras é que a idea de corroboración corresponde á teoría filosófica da ciencia de Karl Popper (aínda que, por exemplo, Lakatos tamén a usa pero cun significado diferente), en tanto que a de confirmación é unha noción especialmente sustentada e estudada polos inductivistas da corrente denominada "empirismo lóxico". Ambas nocións son avaliacións cognitivas achega de hipóteses das ciencias empíricas e pode pensarse en que son cualificacións que os científicos realizan sobre as hipóteses logo de que foron contrastadas, aínda que non necesariamente é así. Segundo Karl Popper, a contrastación dunha hipótese universal non consiste en deducir consecuencias observacionales da mesma, senón en intentar demostrar a súa falsedad, que está equivocada, isto é, en intentar establecer un enunciado de observación ("enunciado básico", na terminología popperiana) incompatible con ela. Para Popper, a situación de contrastación crucial é a que mellor se axusta á súa proposta de contrastación de hipótese fácticas, porque sempre consiste nun intento de refutación. Só si intentouse refutar a hipótese, e fracasouse, esta queda -di Popper- corroborada, o cal significa que lla acepta como coñecemento empírico pero de xeito provisoria. Engade o filósofo vienés que os científicos deben comprometerse a realizar probas máis rigorosas para intentar refutar a teoría corroborada, por exemplo, empregando instrumentos máis precisos ou ideando situacións de contrastación máis severas. A noción de corroboración na proposta epistemológica para as ciencias naturais de Popper, aínda que admite grados, non significa de ningún xeito que os enunciados básicos apoien ou fagan probable ou dean "boas razóns" en favor das hipóteses universais. Si ese fose o caso, o autor de "A lóxica da investigación científica" estaría aceptando unha noción epistemológica que supón unha relación lóxica inductiva entre os diferentes enunciados. En cambio, para alguén que acepte a lóxica inductiva, a confirmación é un apoio (tamén variable e sempre parcial) que certos enunciados de observación aceptados préstanlle a unha hipótese. Rudolf Carnap ha intentado proporcionar un criterio para medir, en diferentes situaciones, el grado de confirmación a partir del apoyo que enunciados de observación singulares aceptados tomados como premisas en un razonamiento inductivo le prestarían a la conclusión (una ley por ejemplo), o sea a partir de lo que ha denominado "probabilidad lógica" (diferente de la probabilidad estadística).