Theodor Adorno

Filósofo, sociólogo e musicólogo alemán, destacado representante da chamada "teoría crítica da sociedade" nada no Institut für die Sozialforschung (Instituto para a Investigación Social) de Frankfurt. Fillo dun comerciante xudeu alemán e dunha cantante de orixe corso-genovés que estimulou o seu amor pola música e de quen tomou o apelido co que se lle coñece. En 1924 se graduó en filosofía na Universidade de Frankfurt coa tese Die Transzendenz deas Dinglichen und Noematischen in Husserls Phänomenologie, e en 1931 se doctoró na mesma universidade co traballo Kierkegaard. Konstruktion deas Aestetischen (1933). Ensinou filosofía na Universidade de Frankfurt ata que, coa ascensión do nazismo, viuse obrigado a emigrar, primeiro a Parides, despois a Oxford (Inglaterra) e, finalmente, a Estados Unidos (New York, Princeton, Berkeley e Os Anxos). Regresou a Europa en canto terminou a guerra, e en 1950 renovou as súas clases de filosofía e sociología na mesma Universidade, desempeñando ademais os cargos de codirector do Institut für die Sozialforschung, anexo desde 1952 á Johann Wolfgang Goethe Universität daquela cidade. Ademais do seu estimulante amizade con Siegfried Krakauer e con Walter Benjamin, que influíron na súa obra, na súa vida foi decisivo o seu encontro con Max Horkheimer, pensador afín con quen comezou unha longa e fructuosa colaboración na revista do Instituto, ademais dunha provechosa experiencia de reflexión teórica común que culminou principalmente na redacción a catro mans da Dialéctica da Ilustración (1944). En canto ao seu interese pola musicología, tivo gran importancia a súa relación coa vanguardia musical vienesa (Schönberg, Steuermann e Alban Berg, de quen foi alumno). As consideracións sociolóxico-musicais que desenvolveu, sobre todo na Filosofía da nova música (1949), en Versuch über Wagner (1952), en Disonancias. Música dun mundo administrado (1956), en Mahler (1960) e en Der gertreue Korrepetitor (1963) constitúen unha parte substancial da súa obra teórica. O mesmo Thomas Mann valeuse do asesoramiento do "conselleiro secreto" Adorno para a parte musicológica da súa O doutor Fausto (1947), que sintoniza sustancialmente coas teses da Filosofía da nova música, na que ao intérprete da infracción sistemática da tradición e do convencional (Mahler) se lle contrapone Stravinski, é dicir, o intérprete (Hindemith e Wagner) do retorno ao arcaico, o inxenuo e o naturalista, con gran risco de falsificación.