Ciencia básica , ciencia aplicada e tecnoloxía.

A Ciencia é un conxunto de coñecementos obtidos mediante observación e o razonamiento, sistemáticamente estructurados e dos que se deducen principios e leis xerais. A Tecnoloxía é a aplicación práctica dos coñecementos e a experiencia para mellorar o nivel e a calidade de vida; proporciona os medios e procedementos para satisfacer necesidades. A tecnoloxía esixe a intervención experimental e actuación industrial dirixida á produción de obxectos de utilidade. A Ciencia Básica ou Pura teñen un carácter xeral e o seu obxectivo é o coñecemento desinteresado do mundo e o ser humano, sen motivaciones prácticas; constituída por un corpo de coñecementos que descobren leis fundamentais, xerais e profundas, está orientado á investigación. A Ciencia Aplicada ten o obxectivo de coñecer ao mundo para controlalo, dálle á ciencia unha aplicación directa, está orientada ao desenvolvemento. Moitas veces confúndese a tecnoloxía coas ciencias aplicadas. A Ciencia Básica é unha estratexia (permite atopar resultados inesperados que abren o panorama a novos campos). O estado debe ter baixo o seu coidado as ciencias básicas e son as empresas as encargadas de prover os medios necesarios para as ciencias aplicadas xa que eles benefícianse do resultado desta actividade. A ciencia non sempre xoga un rol decisivo no desenvolvemento da tecnoloxía, houbo avance tecnolóxico sen o concurso do coñecemento científico e houbo avances científicos impulsados por desenvolvementos tecnolóxicos. A concepción habitual da tecnoloxía enfatiza que a mesma aséntase sobre todo na aplicación do coñecemento. Non todo coñecemento deriva da investigación científica. Ao longo da historia da tecnoloxía xorde de xeito evidente que a maioría de avances tecnolóxicos desenvolvéronse e aplicáronse con pouco ou ningún compoñente científico. Exemplos: Os gregos, os cales fixeron importantes aportes á astronomía, óptica, acústica e matemáticas, o seu avance tecnolóxico na agricultura, construcións, minería, equipo militar non foi equivalente ao avance nas ciencias denotando con iso a falta de conexión. O desenvolvemento asimétrico da ciencia e a tecnoloxía continuo cos romanos pero de xeito inversa: as súas contribucións á ciencia foron modestas, pero a súa tecnoloxía foi superior (exemplo: os acueductos). En Europa Medieval o avance tecnolóxico foi maior: molinos de vento, minería, as catedrais. Os séculos XVI e XVII foron o cambio de escenario de notables avances en ciencia. Inglaterra foi o berce da revolución industrial, pero a súa condición científica era inferior. Segundo Thomas Kuhn ao longo da maior parte da historia humana, a tecnoloxía floreceu en sociedades nas que a ciencia permaneceu relativamente estancada e viceversa. Unha característica distintiva da nosa época é o desenvolvemento simultáneo de ciencia e tecnoloxía. A investigación nace dun modo non científico (ensaio e erro) e dá nacemento ao desenvolvemento tecnolóxico (por exemplo a roda). Segundo Mario Bunge as teorías tecnolóxicas poden ser sustantivas ou operativas. Teorías Sustantivas: Son esencialmente teorías científicas aplicadas a situacións case reais. Exemplo: Unha teoría de voo que é unha aplicación de fuidodinámica. Teorías Operativas: Teñen pouco a nada que ver con teorías científicas. Non teñen un obxectivo cognoscitivo, senón un obxectivo de acción, nacen da investigación aplicada. Son chamadas teorías para a acción. Utilizan o coñecemento ordinario. Unha diferenza é que as teorías sustantivas utilizan o coñecemento científico e as teorías ordinarias usan o coñecemento ordinario (ten un obxectivo de acción). Exemplos: A construción de avións comerciais utiliza as teorías sustantivas mentres que o manexo do tránsito aéreo baséase nas teorías ordinarias. A construción de autos de carreira está baseado en teorías sustantivas (aerodinámica, resistencia de materiais, etc.), mentres que a habilidade de manexar ou a estratexia a seguir para gañar unha competencia de fórmula uno está baseado nas teorías ordinarias. Desde un punto de vista práctico, as teorías tecnolóxicas son máis ricas que as teorías científicas, xa que en lugar de establecer que é o que ocorre, puido ocorrer ou pode ocorrer, as teorías tecnolóxicas prescriben o que habería que facer para que ocorran, ou para evitar, ou para modificar o curso dos eventos nunha forma prescripta. As teorías tecnolóxicas son máis pobres que as da ciencia pura, xa que son menos profundas debido a que o home práctico esta esencialmente interesado nos efectos que ocorren e que son controlables na escala humana máis que en como son as cousas en realidade. A investigación orientada á acción (investigación tecnolóxica) procura atopar normas estables de comportamento humano exitoso ou regras de acción. Unha regra prescribe un curso de acción, dinos que facer para alcanzar un certo obxectivo ou resultado. O rango dunha lei é toda a realidade, o dunha regra de acción é a humanidade e a súa contorna. As leis son descriptivas e interpretativas, mentres que as regras son normativas. O científico aplicado ocúpase da tarefa de descubrir aplicacións para a teoría pura, mentres que o tecnólogo trata con problemas máis próximos á práctica. Ambos utilizan experimentos pero mentres o científico aplicado faio guiado por hipóteses deducidas da teoría, o tecnólogo recorre ao método proba e erro ou a medios empíricos derivados de experiencias concretas. O cambio científico é racional e o cambio tecnolóxico tamén. Na ciencia pura unha teoría é reemplazado por outra porque presenta un mellor acordo coa realidade, algo similar podemos dicir do cambio da ciencia aplicada, con todo hai unha diferenza: o investigador básico persegue un obxectivo fundamentalmente cognoscitivo, mentres que o investigador aplicado procura primariamente identificar e xerar coñecemento con valor potencial para a resolución de problemas de interese social. A natureza do cambio tecnolóxico é máis complexa que o cambio científico. O cambio tecnolóxico debe ser eficaz (que logra facer efectivo o seu propósito) e ?eficiente? (capacidade de facer efectivo un propósito utilizando a menor cantidade de recursos posible, incluído o tempo). O tecnólogo prefire a teoría máis simple (aínda que non sexa a máis próxima á verdade), xa que está máis interesado na eficiencia que na verdade. A práctica non ten poder validatorio, só a investigación (pura ou aplicada) poden establecer o valor de verdade das teorías. Hai unha distancia entre o coñecemento e a práctica. Esa distancia pódese acurtar na medida que os procedementos artesanales sexan provistos dunha base tecnolóxica e que a tecnoloxía aséntese á súa vez en ciencia aplicada. É posible suxerir que o concepto de ?eficiencia? poida constituír no criterio de demarcación entre ciencia (pura e aplicada) e tecnoloxía. Heidegger dinos que a esencia da tecnoloxía moderna é a procura de cada vez maior flexibilidad e eficiencia ?por si mesmas?, noutras palabras o seu único obxectivo sería a optimización. Os límites entre ciencia pura (cognoscitivo) e ciencia aplicada (utilidade) non son moi claros. Non existe un criterio de demarcación, depende do punto de vista desde o cal considéreselle. Heidegger di que a tecnoloxía esta ?enraizada? no home. A tecnoloxía pódese definir como un ?medio e unha actividade humana?, é o que chama ?definición instrumental e antropológica?. En tal sentido a tecnoloxía é tan vella como a civilización mesma. Con todo cando falamos de tecnoloxía moderna vemos que é algo totalmente diferente e novo, xa non somos sequera suxeitos que converten á natureza nun obxecto de explotación, no seu lugar tanto o obxecto como o suxeito son absorbidos como reservas de disponibilidad. De acordo a esta visión os seres humanos convértense nun recurso para ser utilizado, ou máis aínda, para ser mellorado ou optimizado. A tecnoloxía convértese no instrumento necesario da felicidade humana.