O Positivismo.

O positivismo é unha corrente filosófica do século XIX que afirma que o único coñecemento auténtico é o coñecemento científico, e que tal coñecemento só pode xurdir da afirmación positiva das teorías a través do método científico. Este término foi utilizado por primeira vez polo filósofo e matemático francés Augusto Comte. Para dar resposta á revolución científica, política e intelectual do seu tempo, Comte ofreceu unha reorganización intelectual, moral e política da orde social. Adoptar unha actitude científica era a clave, dicía el, de calquera reconstrución. Afirmaba que do estudo empírico do proceso histórico, en especial da progresión de diversas ciencias interrelacionadas, desprendíase unha lei que denominou ?Dos tres estados?, que rexe o desenvolvemento da humanidade. Por estado, entende Comte, a situación na que nunha determinada época histórica áchase o espírito humano. Cada estado caracterízase por un xeito de entender e interpretar a natureza e por unha idea distinta do que é o saber. O espírito humano percorre, en orde progresiva, varios estados ao longo da historia co fin de alcanzar o fin proposto pola súa natureza: o estado científico. A historia convértese así na historia do progreso do espírito científico. Segundo esta doutrina todas as nosas especulacións están suxeitas a pasar sucesivamente por tres estados teóricos diferentes (Lei dos tres estados): Teolóxico ou Ficticio: Debe considerarse un estado provisional e preparatorio Metafísico ou Abstracto: É transitorio, constitúe unha modificación do primeiro. Positivo ou Científico: É o réxime definitivo da razón humana. A orde polo que se suceden os estados, vén dado pola propia natureza do espírito humano Estado Teolóxico ou Ficticio É o primeiro estado que constitúe o punto de partida do espírito humano. A explicación da natureza consiste en causas últimas, ocultas e sobrenaturales, que se levantan sobre o poder da imaxinación. O coñecemento así obtido é absoluto (unha única explicación válida). Hai unha tendencia involuntaria nos homes ás explicacións esencialmente teolóxicas, sobre todo naqueles fenómenos cuxas leis aínda ignoramos Estado Metafísico ou Abstracto: É o paso intermedio do teologismo ao positivismo, aínda que se aproxima máis ao primeiro que ao segundo. As especulacións dominantes conservaron a tendencia aos acontecementos absolutos, só a solución sufriu unha transformación notable. Do mesmo xeito que a Teoloxía, a Metafísica intenta explicar a íntima natureza dos seres, a orixe e destino das cousas, o modo de producirse, os fenómenos; pero en lugar de empregar para eles os axentes sobrenaturales os reemplaza por abstracciones personificadas. Non é a pura imaxinación a que domina nin a pura observación, aquí o razonamiento prepárase confusamente ao exercicio verdaderamente científico. A parte especulativa está moi esaxerada, pola tendencia a argumentar no canto de observar que caracteriza a este espírito metafísico. O espírito metafísico nos últimos cinco séculos, secundou negativamente o despregue fundamental da nosa civilización moderna. De modo que o obstáculo máis perigoso para o establecemento final dunha verdadeira filosofía é leste mesmo espírito que a miúdo se atribuíu o privilexio case exclusivo das meditaciones. Estado Positivo ou Real Esta serie de preámbulos conduce ao fin á nosa intelixencia a un estado definitivo de positividad racional. Unha vez exposto o baleiro das filosofías teolóxicas ou metafísicas, renuncia ás investigacións absolutas e circunscribe os seus esforzos ao dominio da observación, única base dos coñecementos adaptados ás nosas necesidades reais. A revolución fundamental consiste esencialmente en substituír en todo, a inaccesible determinación das causas propiamente ditas pola investigación das leis. O poder da imaxinación é substituído polo saber da razón. Trátase dunha razón encamiñada á acción operativo - instrumental. A técnica, entendida como aplicación da ciencia, é a base da nova sociedade industrial. No estado positivo non se busca o porque das cousas, senón o como. Toda atención debe centrarse en pescudar como se producen os fenómenos coa intención de chegar a generalizaciones, suxeitas á súa vez a verificaciones observacionales e comprobables. A lei dos tres estados pretende demostrar como o estado positivo é o estado máis adecuado á natureza humana. O único saber válido é o saber positivo ou científico, e este modo de saber ha de xeneralizarse e aplicarse a todos os ámbitos da vida e da sociedade como a relixión, a política... A reforma comtiana do saber conlleva así unha reforma social. O CARACTER SOCIAL DO ESPIRITU POSITIVO. O espírito positivo ten que fundar unha orde social. A constitución dun saber positivo é a condición de que haxa unha autoridade social suficiente, e isto reforza o carácter histórico do positivismo. Comte, fundador da Sociología, intenta levar ao estado positivo o estudo da Humanidade colectiva, é dicir, convertelo en ciencia positiva. Na sociedade rexe tamén, e principalmente, a lei dos tres estados. [?]. Para rematar, ao estado positivo corresponde a época industrial, rexida polos intereses económicos, e nela hase de restablecer a orde social, e leste ha de fundarse nun poder mental e social. Finalmente, creemos que o Positivismo consiste na base que sinala a realidade e a tendencia constructiva para o aspecto teórico da doutrina, o positivismo é o culto da humanidade como ser total e simple ou singular, as cales ten un obxecto ou compoñente principal, que é a filosofía e o goberno dunha sociedade. É real, é definitivo. Nel a imaxinación queda subordinada á observación. A mente humana atense ás cousas. O positivismo busca só feitos e as súas leis. Non causas nin principios das esencias ou sustancias. Todo isto é inaccesible. O positivismo atense ao positivo, ao que está posto ou dado: é a filosofía do dato. A mente, nun longo retroceso, detense ao fin ante as cousas. Renuncia ao que é van intentar coñecer, e busca só leis dos fenómenos.