miércoles, 22 de enero de 2014

Falacias

Falacias formais As falacias formais son aquelas cuxo erro reside na forma ou estrutura dos argumentos. Algúns exemplos coñecidos de falacias formais son: Afirmación do consecuente: Un exemplo desta falacia podería ser: Si María estuda, entón aprobará o exame. María aprobou o exame. Polo tanto, María estudou. Esta falacia resulta evidente cando advertimos que pode haber moitas outras razóns de por que María aprobou o exame. Por exemplo, puido copiar, ou quizá tivo sorte, ou quizá aprobou grazas ao que recordaba do que escoitou en clase, etc. En tanto é unha falacia formal, o erro neste argumento reside na forma do mesmo, e non no exemplo particular de María e o seu exame. A forma do argumento é a seguinte: Si p, entón q. q Polo tanto, p. Generalización apresurada: Nesta falacia, inténtase concluír unha proposición xeral a partir dun número relativamente pequeno de casos particulares. Por exemplo: Todos as persoas altas que coñezo son rápidas. Polo tanto, todas as persoas altas son rápidas. O límite entre unha generalización apresurada e un razonamiento inductivo pode ser moi delgado, e atopar un criterio para distinguir entre un e outro é parte do problema da inducción. Falacias informales As falacias informales son aquelas cuxa falta está en algo distinto á forma ou estrutura dos argumentos. Isto resulta máis claro con algúns exemplos: Falacia ad hominem: chámase falacia ad hominem a todo argumento que, no canto de atacar a posición e as afirmacións do interlocutor, ataca ao interlocutor mesmo. A estratexia consiste en descualificar a posición do interlocutor, ao descualificar ao seu defensor. Por exemplo, si alguén argumenta: «Vostede di que roubar está mal, pero vostede tamén o fai», está cometendo unha falacia ad hominem (en particular, unha falacia a túa quoque), pois pretende refutar a proposición «roubar está mal» mediante un ataque ao proponente. Si un ladrón di que roubar está mal, quizais sexa moi hipócrita do seu parte, pero iso non afecta en nada á verdade ou a falsedad da proposición en si. Falacia ad verecundiam: chámase falacia ad verecundiam a aquel argumento que apela á autoridade ou ao prestixio de alguén ou de algo a fin de defender unha conclusión, pero sen aportar razóns que a xustifiquen. Falacia ad ignorantiam: chámase falacia ad ignorantiam ao argumento que defende a verdade ou falsedad dunha proposición porque non se puido demostrar o contrario. Falacia ad baculum: Chámase falacia ad baculum a todo argumento que defende unha proposición baseándose na forza ou na ameaza. Falacia circular: chámase falacia circular a todo argumento que defende unha conclusión que se verifica recíprocamente coa premisa, é dicir que xustifica a vericidad da premisa coa da conclusión e viceversa, cometendo circularidad. Falacia do home de palla: Sucede cando, para rebatir os argumentos dun interlocutor, se distorsiona a súa posición e logo se refuta esa versión modificada. Así, o que se refuta non é a posición do interlocutor, senón unha distinta que en xeral é máis fácil de atacar. Tómese por exemplo o seguinte diálogo: Persoa A: Sen dúbida estarás de acordo en que os Estados Unidos teñen o sistema legal máis xusto e o goberno máis organizado. Persoa B: Si os Estados Unidos son o mellor país do mundo, iso só significa que as opcións son moi poucas e moi pobres. Neste diálogo, a persoa B puxo na boca da persoa A algo que esta non dixo: que os Estados Unidos son o mellor país do mundo. Logo atacou esa posición, coma se fose a da persoa A.

No hay comentarios:

Publicar un comentario