O realismo e o pragmatismo.

O REALISMO: Habitualmente adóitase denominar así á posición que se basea na existencia dalgún tipo de correspondencia entre as crenzas sobre o mundo e este mesmo. As formulacións realistas máis duros parten de considerar que o obxectivo da ciencia é buscar teorías verdadeiras segundo un criterio de racionalidad, representado pola superación de moitos intentos de falsación, é dicir, de demostrar que a teoría falla. Desde este punto de vista, faise da verdade un obxectivo da ciencia e non un atributo das teorías científicas. Sobre a base deste esixente criterio, o realismo tradicional adopta unha posición reduccionista e cientifista en canto considera que a ciencia é o único camiño válido para o coñecemento (criterio de demarcación entre o que é e non é ciencia), por ser o que se enfronta explícitamente co seu falsación. O PRAGMATISMO: O pragmatismo fundouse nos EE.UU. por C.S. Peirce no século XIX. Este filósofo reemplaza verdade por método, o que garante a objetividad científica; a verdade é o que o método científico establece, si a investigación continúa o tempo suficiente. Peirce nega o principio de correspondencia como criterio de verdade, que é propio do realismo metafísico e do realismo científico. Tamén afirma que algo é real cando unha comunidade de científicos acaba poñéndose de acordo na súa existencia. Para Peirce o progreso no coñecemento científico depende do maior ou menor grado de proximidade aos fins da ciencia. As posicións pragmatistas, caracterízanse por considerar a ciencia un instrumento cuxo obxectivo é producir teorías capaces de superar contrastes empíricos máis esixentes, o que as fai máis fiables.